Πως ξεκίνησαν όλα

Η ΦΙΟ ιδρύθηκε την άνοιξη του 2022 στο Βόλο.

 Η ιστορία μας όμως ξεκινά πολύ νωρίτερα.

 

ΜΕΡΟΣ Α'

«Ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει πάντα με ένα μικρό βήμα».

Το μικρό βήμα έγινε μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα, όταν μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά άνθρωποι για να συζητήσουν για το πάθος τους. Τα ιστορικά αυτοκίνητα. Πριν την άνοιξη του 2006, είχαν προηγηθεί πολλά μικρά βηματάκια, που δεν οδηγούσαν όμως σε κάποια συγκεκριμένη πορεία. 

Ο Μιχάλης είχε αφήσει εδώ και πολύ καιρό πίσω του τους αγώνες ταχύτητος και τα φτιαγμένα BMW 2002 ti. Ακόμη και η Ford Mustang είχε γεράσει στην πίσω αυλή. Παλιότερα στο φανοποιείο του έστηνε αγωνιστικά. Μέχρι και την ηρωική Lotus του Gus κατάφερε να επαναφέρει στη ζωή μετά από ένα δυνατό τράκο. Ο Κώστας είχε μετατρέψει το μεράκι του σε δουλειά, ασχολούμενος πλέον με την εμπορία αυτοκινήτων. Αν και για τον εαυτό του πάντα υπήρχε ένα μέρος στην καρδιά του, για ένα μικρό κίτρινο Fiat 600 Spider ή ένα Peugeot 304 Cabrio.Ο Νίκος έβρισκε πάντα χρόνο για τις αγαπημένες του Mercedes. Ήταν αρκετές και σε διάφορα μοντέλα, που περιποιούνταν και χαίρονταν με τον αδερφό του. Ο Γιώργος, έκοβε βόλτες με το ασημί Mini Clubman όταν ήθελε να ξεσκάσει, και ας είχε όσα άλλα αυτοκίνητα τραβά η ψυχή σου. Ο Θοδωρής, μέσα στην δημοσιογραφική του ενασχόληση και τις εκπομπές, δεν ξεχνούσε ποτέ το Fiat X/9 και τα λατρεμένα Ιταλικά αυτοκίνητα. Ο Τέλης έψαχνε εναγωνίως ανταλλακτικά για την Mercedes που του είχε αφήσει ο πατέρας του και ήταν ίσως από τους λίγους ανθρώπους που έβλεπε τα αυτοκίνητα μέσα από την ματιά του σχεδιαστή – αρχιτέκτονα. Γι αυτό «γκρίνιαζε» άλλωστε πάντα για τον σύγχρονο σχεδιασμό των αυτοκινήτων μέσω υπολογιστή. Ο Γιάννης, ήταν νέος στην παρέα μας, προερχόμενος από την Αθήνα, αλλά γνώστης του αντικειμένου. Παθιασμένος κι αυτός, ιδιαίτερα με τα βρετανικά Triumph και TVR. Συντηρητής έργων τέχνης στην ζωή του κατάλαβε γρήγορα πως κάποια αυτοκίνητα είναι και αυτά «έργα τέχνης».

Σ' ένα στενό υπήρχε παρκαρισμένο ένα παλιό Pontiac Tempest του ΄66 του Χρήστου. Στην παρέα ήρθε κι ένας φίλος από την Καλαμπάκα, ο άλλος Χρήστος. Οδηγός αγώνων ταχύτητος κι αυτός με μια απαστράπτουσα μπορντό Lancia Beta Coupe. Τότε έτρεχε ακόμη σε αγώνες. Ο Αποστόλης με το καναρινί Jeep Renegade και την πολύτιμη φωτογραφική του μηχανή. Ο Κώστας με το κόκκινο Mini Cooper και το λεπτό μαγικό κατσαβίδι που ρύθμιζε τα καρμπιρατέρ σαν μάγος με το ραβδί του. Στην παρέα μας και το γυναικείο Team, με την Κατερίνα και τη Σοφία με πάθος για ένα θορυβώδες Alfa Romeo GT του ‘78, αλλά και τη Δέσποινα και με Θάλεια και το μεγάλο λευκό θηρίο τους, μια Mercedes 280 SEL.

Όλη αυτή η παρέα θα εξαντλούσε βέβαια το πάθος της για τα κλασικά αυτοκίνητα σε κείνον τον καφέ και τις μνήμες ή τις ανησυχίες του καθενός μας, εάν δεν υπήρχε και ένα άνθρωπος με ένα συγκεκριμένο όραμα για όλα αυτά ή μάλλον πως όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν κάτι περισσότερο από μια ιδέα.

Ο Αποστόλης, δεν ήταν στην προκειμένη περίπτωση απλά ο άνθρωπος που είχε την ιδέα, αλλά και η κινητήριος δύναμη και η δυνατή κόλλα μεταξύ όλων αυτών των ανθρώπων που εδώ που τα λέμε είχαν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους, εκτός από το συγκεκριμένο πάθος για τα παλιά αυτοκίνητα. Πάντα έψαχνε να βρει το χώρο αλλά και τον τρόπο (οικονομικό κυρίως), για να τα κρατήσει. Ως κειμήλια. Ζωντανά όμως κειμήλια. Με όλα τους τα άλογα και τις διαθέσεις. Εκείνη την εποχή να θυμίσω ότι  η λέξη «Συλλέκτης αυτοκινήτων» ακούγονταν παρέα με την  ερώτηση «Πόσα καράβια έχεις;». Εκτός και αν μιλούσαμε για μινιατούρες και μοντελισμό.

Διασχίζοντας είδη τη μισή δεκαετία του ’90, μια τρελή ιδέα έπεσε στο τραπέζι το καλοκαίρι του 1995, στην Θεσσαλονίκη. Υπήρχε βλέπετε μια ιδιαίτερη παρέα, αφού όλοι τους είχαν από ένα Fiat 124 Spider! Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να γίνονται εκδηλώσεις και ίσως γιατί όχι και αγώνες. Τα αυτοκίνητα όμως ήταν παλιά και σίγουρα δεν είχαν τις προδιαγραφές για να συμμετάσχουν σε κανονικούς αγώνες ταχύτητας. Μήπως μια Λέσχη φίλων των Fiat Spider έδινε αυτή την ευκαιρία; Κάπως έτσι η παρέα βρήκε μια μεγαλύτερη παρέα και δημιουργήθηκε ο ΣΙΑΒΕ (Σύλλογος Ιστορικών Οχημάτων Βορείου Ελλάδος) στην Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή υπήρχε η ΕΛΠΑ που διαχειρίζονταν τα πράγματα σε Πανελλήνιο επίπεδο και δεν ήθελε ούτε να ακούσει για τέτοιες «τρελές» ιδέες.

Κάποιος όμως είχε το θάρρος να αποχωρίσει από την ΕΛΠΑ  και να δημιουργήσει αυτό το όραμα. Ο Κωστής έφτιαξε την δική του (για πρώτη φορά Ελληνική Ομοσπονδία Οχημάτων Εποχής, την ΕΟΟΕ), φτιάχνοντας έτσι το υπόβαθρο για ότι θα ακολουθούσε.

Κατάφερε μάλιστα υποστηριζόμενος τότε από την Αμερικάνικη Παγκόσμια Ομοσπονδία και το Ελληνικό κράτος να έχει το δικαίωμα να εκδίδει ειδικές πινακίδες για τα ιστορικά οχήματα. Και επέμενε ο Κωστής στον όρο «Οχήματα» γιατί όπως έλεγε όλα έχουν την αξία τους. Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα φορτηγά, τα λεωφορεία, τα στρατιωτικά. Όλα.

Ο Αποστόλης με το Νίκο είχαν την ιδέα για τον πρώτο πυρήνα του ΣΙΑΒΕ, όμως ήταν στην Θεσσαλονίκη. Τον έτρωγε πάντα η ιδέα μιας λέσχης με έδρα το Βόλο. Στο κέντρο της Ελλάδος (γεωγραφικά τουλάχιστον). Ξεκίνησε λοιπόν την πρώτη κίνηση το 1997 με τον πρώτο αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων στο Πήλιο. Και τι αγώνας. Με όλες τις προδιαγραφές ενός διεθνούς αγώνα Regularity. Η διαδρομή εύκολη. Πήλιο είναι αυτό. Όπου  και να πάς τα ιστορικά αυτοκίνητα αναδεικνύονται μέσα από το τοπίο και η οδήγηση είναι μια απόλαυση. Πρώτος αγώνας λοιπόν Βόλος – Καλά Νερά – Χόρτο και επιστροφή.

Την επόμενη χρονιά ξανά. 2ος αγώνας Ιστορικών αυτοκινήτων στο Πήλιο. Απόλαυση η διαδρομή. Το Ξενία του Βόλου φωτίστηκε από την λάμψη των οχημάτων. Έτρεχε και η αγωνιστική ομάδα της Ελληνικής Αστυνομίας με δύο mini Cooper, αλλά και οι «Γιατροί χωρίς Σύνορα» με μια προπολεμική Mercedes. Το όνειρο για μια τοπική λέσχη συνεχώς φούντωνε, αλλά δεν έβρισκε έδαφος.

Το 2005 υπήρξαν διάσπαρτες κουβέντες με κάποιους από τους φίλους που αναφέρθηκαν στην αρχή. Και τελικά όσα δεν τα φέρνει ο χρόνος τα φέρνει λένε η στιγμή. Γιατί όχι λοιπόν, μια τοπική λέσχη. Έστω και με καμιά εικοσαριά ανθρώπους μόνο.

Στην παρέα μας ήρθε και ο πολυμήχανος Κώστας που επέμενε ότι το υγραέριο θα μας λύσει κάποτε το πρόβλημα του καυσίμου. Ένας αξιοπρεπέστατος ηλικιωμένος κύριος ο Απόστολος (πρώην Νομάρχης) με το κατσαριδάκι του, ο Στάμος με το Triumph Spitfire, ο δεύτερος Γιατρός της παρέας μαζί με τον αδερφό του Νίκου και τις Mercedes τους. Ο τρίτος γιατρός της παρέας ο Λεωνίδας με το Jeep Willis. Ένα άψογα αναπαλαιωμένο στρατιωτικό τζιπάκι. Και ο Πανταζής με το κλασσικό Land Rover. Ο Γιώργος με το λατρεμένο του 2CV, ο Δημήτρης από την Καρδίτσα με την Αμερικάνικη Plymouth. Ο Πασχάλης με την καταπράσινη MGB Coupe. Είκοσι δύο άτομα, με πολύ όρεξη για δουλειά και την απαιτούμενη αφοσίωση στον σκοπό μας.

Ένα απόγευμα καθίσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε για το όνομα. Λέσχη σίγουρα. Είχαμε το «ΛΕ». Κλασικών και όχι ιστορικών γιατί δεν μας ενδιέφερε τόσο η ιστορικότητα του κάθε οχήματος αλλά η καλή του κατάσταση μετά από 30 χρόνια τουλάχιστον στους δρόμους. Είχαμε λοιπόν και το «Κ». Οχημάτων γιατί έτσι επέμενε πολύ σωστά ο Κωστής. Από εκεί και το «Ο». Το «Β» από το Βόλο που κέρδιζε επάξια τον τίτλο της έδρας. Όλα μαζί λοιπόν : ΛΕ.Κ.Ο.Β. Λέσχη Κλασσικών Οχημάτων Βόλου.

Παιδευτήκαμε λίγο για το σήμα μας. Τελικά συμφωνήσαμε να είναι παραποίηση από το σήμα των αγώνων του Monte Carlo. Κατακόκκινο με λευκά γράμματα και δυο αγωνιστικές σημαίες. Με το όνομα, το σήμα και τις ιδέες που διέπουν μια τέτοια προσπάθεια βρεθήκαμε εκείνο το απόγευμα με τους υπόλοιπους φίλους.  Το καφενεδάκι μπροστά στο Δημαρχείο του Βόλου το έλεγαν «Θεόφιλο» και ακολούθησε τραπέζι στου Μιχάλη στην Αγριά. Ήρθαν και οι φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τη Σαλαμίνα, οι μοτοσικλετιστές, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Σκεφτήκαμε λοιπόν να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Τι πιο ιδανικό από τον παλιό σταθμό του τρένου. Δύο βήματα από το παραλιακό μαγαζί του Μιχάλη.

Πόσο όμως σημαδιακό το μέρος που αργότερα θα γίνονταν τα γραφεία, η έδρα της Λέσχης μας και η αφετηρία ή ο τερματισμός στους αγώνες μας.

Η φωτογραφία με τις δύο Rolls Royce μπροστά στο σταθμό είναι από την ίδρυση της ΛΕΚΟΒ την Κυριακή, 9 Απρίλιο του 2006.

Η Κατερίνα είχε κάνει και τις «Ζωδιακές» προβλέψεις περί του χαρακτήρα της λέσχης μας.

«Ο Κριός, ως προσωπικότητα του αρέσει να βγαίνει μπροστά, σαν αληθινός ηγέτης. Η αισιόδοξη προσωπικότητά του μαγνητίζει και συμπαρασύρει συχνά τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, επειδή έχει το χάρισμα να ενθουσιάζει τους άλλους».

Πιο καλά δεν θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς!