Amphicar

Το Amphicar είναι ένα αμφίβιο αυτοκίνητο, το πρώτο του είδους του που βγήκε σε μαζική παραγωγή και άρχισαν οι πωλήσεις του το 1961. Το Γερμανικό αυτό όχημα είχε σχεδιάσει ο Hanns Trippel και κατασκευάζονταν από την εταιρία Quandt Group στο Λίμπεκ και στο Μπόρσιγκβάλντε του Βερολίνου. O Trippel είχε ξεκινήσει την σχεδίαση αμφίβιων οχημάτων ήδη από το 1931, κατασκευάζοντας αρκετά πρωτότυπα. Το όνομά του προκύπτει από την ένωση των λέξεων "amphibious" και "car". Το Amphicar σχεδιάστηκε αρχικά για την αγορά των ΗΠΑ.

Συγκρινόμενο με τα περισσότερα αυτοκίνητα ή ταχύπλοα, δυστυχώς η απόδοσή του ήταν μέτρια, με αποτέλεσμα να πωληθούν ως το 1965 λιγότερα από 4000 οχήματα. Παρόλα αυτά, θεωρείται ένα από τα πλέον επιτυχημένα αμφίβια για δημόσια χρήση οχήματα όλων των εποχών. Άλλωστε σήμερα η αξία τους είναι πολύ μεγάλη ως μοναδικά συλλεκτικά κομμάτια και η συντήρησή τους πολλές φορές υπερβαίνει την αξία τους, δείχνοντας την ανοδική τάση της τιμής μεταπώλησις τους.

Η κατασκευή των οχημάτων άρχισε το 1961. Από το 1963 μέχρι το 1965 συναρμολογήθηκαν αυτοκίνητα από ένα σύνολο ανταλλακτικών που προέβλεπε την πώληση τουλάχιστον 20.000 αυτοκινήτων το χρόνο. Η παραγωγή του όμως τερματίστηκε το 1965. Η χρονολογία κατασκευής τους ορίζονταν από το έτος πώλησης. Έτσι ένα αυτοκίνητο που συναρμολογήθηκε το 1963, μπορεί να έχει ως έτος κατασκευής το 1968, τη χρονιά δηλαδή που πουλήθηκε για πρώτη φορά.

Τα περισσότερα Amphicar πουλήθηκαν στις ΗΠΑ. Από το 1964 και μετά, κάποια αυτοκίνητα πουλήθηκαν και στην Βρετανία. Μερικά από αυτά (99 αυτοκίνητα), μετατράπηκαν σε δεξιοτίμονα. Ο τελικός αριθμός παραγωγής έφτασε τα 3.878 οχήματα, πριν η εταιρία κλείσει.

Μερικά από τα αυτοκίνητα, παρέμειναν στη Γερμανία και χρησιμοποιήθηκαν από την Αστυνομία του Βερολίνου, ενώ κάποια άλλα εξοπλίστηκαν για να λαμβάνουν μέρος σε αποστολές διάσωσης.

Παρόλο που ήταν πολύ μικρής ιπποδύναμης σε σχέση με τα σύγχρονα τους αυτοκίνητα, ένα καλά διατηρημένο Amphicar, μπορεί να είναι αρκετά ευκίνητο και ευχάριστο στην οδήγησή του, τόσο στο δρόμο όσο και στο νερό.

Το γεγονός ότι πάνω από 700 αυτοκίνητα επέζησαν μέχρι σήμερα καταγεγραμμένα σε καλή κατάσταση (50 χρόνια), επί του συνόλου των 4000, αποδεικνύει έμπρακτα ότι η ποιότητα κατασκευής τους ήταν πολύ καλή. Ένας από τους λόγους που πολλοί ιδιοκτήτες δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό ώστε να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες, επισκευές για την συντήρησή τους.

Επιδόσεις

Ο κινητήρας του είναι 1147cc δανεισμένος από το Βρετανικό Triumph Herald 1200. Αρχικά δοκιμάστηκαν πολλοί κινητήρες, όμως ο συγκεκριμένος κινητήρας της Triumph ήταν στην κορυφή των τεχνολογικών εξελίξεων το 1961, ενώ διέθετε τις απαραίτητες προδιαγραφές. Ήταν ελαφρύς, δεν ζεσταίνονταν ιδιαίτερα και ήταν πολύ αξιόπιστος.

Χαρακτηριστικό του κινητήρα αυτού είναι ότι παρέμεινε, με ελάχιστες βελτιώσεις, στην παραγωγή ως κινητήρας του Triumph Spitfire, μέχρι το 1980.

Ο κινητήρας του Amphicar απέδιδε 43 ίππους στις 4750 στροφές, λίγους περισσότερους από ότι απέδιδε στο Triumph Herald λόγω της κοντύτερης εξάτμισης. Το μοντέλο του αυτοκινήτου ήταν το Model 770.

Το Amphicar μπορούσε να πιάνει ταχύτητες 7 κόμβων στη θάλασσα και 110 km/h στο δρόμο. Αργότερα τοποθετήθηκαν κινητήρες 1296 και 1493 κυβικών ανεβάζοντας την ιπποδύναμη μέχρι και 75 ίππους. Κάποιοι από τους πρώτους ιδιοκτήτες έχουν βάλει πλέον τους μεγαλύτερους κινητήρες ώστε να βελτιώσουν την απόδοσή τους.

Η γνώμη των ιδιοκτητών Amphicar είναι ξεκάθαρη:

“Είναι το γρηγορότερο αυτοκίνητο στη θάλασσα και η γρηγορότερη βάρκα στη στεριά”.

Στο νερό, όπως και στο δρόμο το Amphicar, οδηγείται με τους εμπρός τροχούς, κάνοντας έτσι τη διαδικασία στο νερό αρκετά δύσκολη, σε σχέση με μια απλή βάρκα.

Ο δημοσιογράφος Dan Neil των Times, το αποκάλεσε σε ένα άρθρο της εποχής

“Το όχημα που υπόσχεται να φέρει την επανάσταση στο πνίξιμο”.

Εξηγώντας ότι

“Η επίπλευση του εξαρτάται εξ ολοκλήρου από το αν η αντλία του καταφέρνει να βγάζει τα νερά που εισέρχονται”.

Στην πραγματικότητα, ένα καλά διατηρημένο Amphicar δεν έχει καθόλου εισροές νερού, μπορεί κάποιος να το αφήσει δεμένο σε ένα μόλο, μέσα στο νερό, για αρκετές μέρες.

Εμφάνιση

Το εμπρός μέρος του αυτοκινήτου είναι ελαφρώς μυτερό και αρκετά κεκλιμένο για τα νερά. Οι τροχοί είναι αρκετά χαμηλά τοποθετημένοι ώστε να εξασφαλίζουν μεγάλη απόσταση από το έδαφος όταν αυτό βρίσκετε στη στεριά, κάνοντας εύκολη την μετάβαση από και προς το νερό.

Οι προφυλακτήρες είναι τοποθετημένοι όσο πιο χαμηλά γίνεται, όμως και πάλι είναι αρκετά ψηλά για ένα κανονικό αυτοκίνητο δρόμου. Το παρμπρίζ του είναι κυρτωμένο, παραπέμποντας σε ταχύπλοο. Η ανοιγόμενη οροφή κατατάσσει το όχημα στα Cabriolet.

Η ώθησή του στο νερό επιτυγχάνεται από δύο έλικες που βρίσκονται τοποθετημένες κάτω από τον πίσω προφυλακτήρα. Το αμάξωμα του Amphicar είναι κατασκευασμένο από μαλακό ατσάλι.

Περιπέτειες με Amphicar

Το 1965, δύο Amphicar μπόρεσαν να διασχίσουν σε όλο του το μήκος τον ποταμό Γιούκον στην Αλάσκα

Δύο Amphicar διέσχισαν το κανάλι της Μάγχης το 1968, αντιμετωπίζοντας κύματα που έφταναν τα 6 μέτρα με αντίθετο άνεμο.

Ο Howard Singer από το Σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνιας, με ένα Amphicar κατάφερε να πλεύσει από την στεριά μέχρι το νησί Καταλίνα το 1978. Για να τα καταφέρει, λόγω της μεγάλης απόστασης είχε δέσει πίσω του, ένα φουσκωτό με επιπλέον καύσιμα.

Ένα Amphicar εμφανίζεται στην ταινία Rotten to the Core (1965),το The President's Analyst (1967), στον Inspector Clouseau (1968), και το Pontiac Moon (1994), στην τηλεοπτική σειρά The Avengers (1961) κλπ.

Ο πρόεδρος της Αμερικής Lyndon Johnson ήταν ιδιοκτήτης ενός Amphicar και αρκετές φορές το είχε χρησιμοποιήσει σε εκδρομές. Του άρεσε δε να τρομάζει τους επισκέπτες της φάρμας του, αφού το οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα στην κατηφόρα έξω από τη φάρμα του και έμπαινε με φόρα στη λίμνη που υπήρχε εκεί, φωνάζοντας ταυτόχρονα ότι είχαν χαλάσει τα φρένα.

Την τέταρτη εβδομάδα κάθε Ιουλίου, οι ιδιοκτήτες Amphicar διοργανώνουν μια μεγάλη συγκέντρωση στην μεγάλη λίμνη του St. Marys, στο δυτικό Οχάιο. Οι συναντήσεις αυτές, όπως και οι παρόμοιες τους, ονομάζονται "swim-ins".