Ο Enzo Ferrari με την ισχυρή του προσωπικότητα (ήταν ξεροκέφαλος, πεισματάρης και οξύθυμος από ότι λέγεται), είχε οδηγήσει την εταιρία και το αγωνιστικό της τμήμα (την Scuderia Ferrari), για δεκαετίες σε θριάμβους. Τον Νοέμβριο όμως του ’61 τα πράγματα στο εσωτερικό της Ferrari άγγιζαν τα όρια εμφυλίου πολέμου. Οι περισσότεροι υπεύθυνοι της εταιρίας θεώρησαν ότι η διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλήματος από τον Phil Hill δεν είχε την δυναμική που χρειάζονταν η εταιρία. Ταυτόχρονα, ο από πολλά χρόνια υπεύθυνος πωλήσεων Girolamo Gardini, είχε αγανακτήσει πολλές φορές με την ανάμειξη της γυναίκας του Enzo, της Laura Ferrari, στα τεκταινόμενα της εταιρίας.
Η Laura Dominica Garello-Ferrari ήταν η για πολλά χρόνια σύζυγος του Enzo και μητέρα του αδικοχαμένου γιού τους Dino Ferrari το ’56. Ο χαμός του γιού τους, απομόνωσε τον Enzo στο γραφείο του στη Modena. Ενώ ο Enzo όμως κλείνονταν, η Laura άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο στην γενική διεύθυνση του εργοστασίου αλλά και του αγωνιστικού τμήματος.
Ο θάνατος του γιού της και η παράλληλη ερωτική σχέση του συζύγου της με μια νεαρή γυναίκα, ήταν σίγουρο ότι είχαν επηρεάσει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά της, μεταμορφώνοντάς την σε έναν θηλυκό μικρό τύραννο, όχι όμως πολύ διαφορετικό από τον Enzo. Ο Gardini ήταν ο αγαπημένος στόχος της Laura, που έπρεπε να υπομένει ειδικά την αθυροστομία της. Οι δύο τους είχαν συχνές αντιπαραθέσεις και η διαμάχη τους οδήγησε τελικά σε μια αναπόφευκτη κρίση στην Ferrari, όταν ο Gardini μαζί με τον Διευθυντή Romolo Tavoni, τον αρχιμηχανικό Carlo Chiti και τον Διευθυντή ανάπτυξης Giotto Bizzarrini έδωσαν ένα τελεσίγραφο στον Enzo Ferrari απαιτώντας την απομάκρυνση της συζύγου του από την εταιρία με μια επιστολή.
Δεν απαιτεί όμως κάποιος έτσι απλά με τελεσίγραφα του τύπου «ή αυτή ή εμείς» τον Enzo Ferrari. Για τα μετέπειτα τεκταινόμενα υπάρχουν δυο εκδοχές:
Α’ Σενάριο: Ο Enzo κάλεσε τους τέσσερις μαζί με αρκετούς ακόμη υπαλλήλους που τους υποστήριζαν, σε μια συνάντηση στο γραφείο του και τους ανακοίνωσε ότι:
-Εάν δεν συμφωνείτε με τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στην Ferrari, μπορείτε να πάρετε τις υπηρεσίες σας και να φύγετε.
(Το ίδιο μήνυμα που πήρε αργότερα ο Ferruccio Lamborghini και οι υπάλληλοι της Ford).
Β’ Σενάριο: Κατά την διάρκεια της πρώτης τους τακτικής συνάντησης το επόμενο πρωί (αφού έλαβε την επιστολή), δεν είπε κουβέντα για το τελεσίγραφο, ενημέρωσε και ενημερώθηκε για τις δράσεις τις εβδομάδας στο εργοστάσιο, με τον Tavoni απλά να παρατηρεί ότι το meeting ήταν αρκετά σύντομο. Μόλις αποχώρησε ο Enzo από την αίθουσα, η γραμματέας του μοίρασε σε όλους από έναν φάκελο που περιείχε σε μετρητά τον μισθό ενός μήνα. Τους έδειξε κατόπιν την πόρτα και τους ζήτησε ευγενικά να αποχωρήσουν και να μην ξανάρθουν ποτέ στην εταιρία!
Μετά από χρόνια ο Tavoni, έλεγε σε συνέντευξή του ότι:
-Το λάθος μας ήταν ότι φτάσαμε στο σημείο να πάμε σε δικηγόρο και να του στείλουμε έγγραφη την απαίτησή μας, αντί να συζητήσουμε μαζί του το όλο θέμα που είχε δημιουργηθεί. Εκτός αυτού γνωρίζαμε ότι η γυναίκα του δεν ήταν στα καλά της. Έπρεπε να το χειριστούμε διαφορετικά. Όταν μας κάλεσε στο γραφείο του για να μας απολύσει, είχε βρει ήδη τους αντικαταστάτες μας.
Όλοι τους υπήρξαν μια τεράστια απώλεια για την εταιρία και δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν ότι αυτό ήταν και το τέλος της Ferrari. Οι απολυμένοι, δημιούργησαν άμεσα μια δική τους εταιρία, την ATS για να ανταγωνιστούν κατά πρόσωπο τον Ferrari και πήραν μάλιστα μαζί τους την Scuderia Serenissima, έναν από τους καλύτερους πελάτες, στα αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Αυτή η «μεγάλη έξοδος» ήρθε σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την Ferrari, αφού μετά από προτροπή του Chiti, η εταιρία κατασκεύαζε ένα νέο μοντέλο βασισμένο στην 250, για να ανταγωνιστεί στην αγορά την Jaguar E-Type. Η εξέλιξη του αυτοκινήτου (του 250 GTO), είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο αφού το σασί αλλά και το αμάξωμα δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί.
Ακόμη και να ολοκληρώνονταν όμως το αυτοκίνητο, δεν ήταν σίγουρο εάν θα μπορούσε να τρέξει σε αγώνες επιτυχημένα, χωρίς τον Tavoni και τους «Υπολοχαγούς» του (τους οδηγούς αγώνων της εταιρίας). Η Ferrari τελικά επέζησε της επανάστασης.
Το κενό που δημιουργήθηκε, συμπλήρωσε ο νεαρός τότε μηχανικός Mauro Forghieri και ο βοηθός του και σχεδιαστής Sergio Scaglietti (ιδρυτής της αμαξοποιίας Scaglietti), αλλά και ο μηχανικός Gian Paolo Dallara. Στην συνέχεια ο Enzo προσέλαβε τους Ludovico Scarfiotti, Lorenzo Bandini, Willy Mairesse και John Surtees ως οδηγούς για τα αυτοκίνητα της Formula 1.
Ο Forghieri διαμόρφωσε τον χειρισμό της GTO και ο Scaglietti σχεδίασε το αμάξωμα του αυτοκινήτου. Η GTO τελικά πήρε μέρος το ’62 στις 12 ώρες του Sebring με οδηγούς τον Phil Hill και τον Olivier Gendebien, τερματίζοντας μόλις δεύτερη πίσω από άλλη μια Ferrari 250 Testa Rossa. Η ίδια ομάδα συνέχισε μέσα στο ’62 να κερδίζει τον έναν αγώνα μετά τον άλλον, παράλληλα με τον ανταγωνισμό της Jaguar, καταφέρνοντας να αποτυπωθεί στην ιστορική μνήμη ως ένα από τα πιο επιτυχημένα και φημισμένα αυτοκίνητα στους αγώνες ταχύτητας.
Αυτή η αναταραχή αλλά και αναδιοργάνωση της Ferrari, παράλληλα με το ταλέντο του νεαρού Forghieri, έφτασε την εταιρία να είναι πολύ πιο πετυχημένη στην δεκαετία του ’60, από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Τα αγωνιστικά Dino με τους κινητήρες στο κέντρο, έστρωσαν το δρόμο για τις παντοδύναμες 250 του Forghieri, ενώ τα αυτοκίνητα δρόμου είχαν αντίστοιχα μεγάλη εμπορική επιτυχία, κυρίως με τα μοντέλα 275 και Daytona. Σε αντίθεση με αυτή την εικόνα, η ATS είχε πολλά προβλήματα στους αγώνες και τελικά έκλεισε μετά από δυο χρόνια.
Comentários